Ktoś kiedyś pozwał Chucka Norrisa do sądu. Chuck pomyślał, że może być zabawnie i poszedł. Nie mylił się. Najbardziej podobał mu się moment, w którym sędzia przyznał się do winy. To kolejna z anegdot, na których bazuje nowożytne chuckoznawstwo, na którym z kolei jest zasadzona historia współczesnych

Chuck Norris jeździ lodziarką pokrytą ludzkimi czaszkami – brzmi jedna z teorii współczesnej chuckologii. Od każdej teorii jednak można stworzyć wyjątek, zgodnie z zasadą „nie ma niewinnych, są tylko źle przesłuchani”. W przypadku Chucka, człowieka, który został Żanklodem, ten wyjątek brzmi: Chuck jeździ osiemnastokołowcem pokrytym wizerunkiem orła.

  Pół roku. 183 dni. Ileś tam godzin, i jeszcze bardziej ileś sekund. Na taką przerwę w dostawie Żanklodów pozwoliliśmy sobie pozwolić na F-K. Mniejsza o to, że nikt uzależniony od kina klasy B, C (i gorzej); słowem: nikt żyjący odpadami, nie zorientował się w tej pauzie.

Znów kopniak z półobrotu? Lepiej. W poprzednim odcinku Żanklod za pomocą kopanej dialektyki rozkminiał (w arcydziele Podwójne uderzenie, 1991), co oznacza Lacanowska faza lustra, walcząc ze swoim bratem bliźniakiem o falliczne trofeum w postaci takiej jednej blondi. W tym odcinku zaś znów motyw brata się przewija. Znów

W trzecim Żanklodzie trochę zmian. Uniwersalny żołnierz (1992) to najbardziej „ambitna” produkcja z Belgiem o inicjałach JCVD. I kolejny film, na którym się wychowałem, po czym można wnioskować, jakże ciężkie miałem (!)  dzieciństwo. Czyli co: noł-mor-wajlens? Może nie aż tak, Żanklod się nagle nie nawrócił na franciszkanizm.

W drugim odcinku Żanklod spotyka o wiele czarniejszego szwarccharaktera. Owszem Tong Po, któremu końskie ścięgna – jak powiadał kiedyś Kazik Staszewski – wszywali, nieźle go w poprzednim odcinku pokiereszował, kilku szram przysporzył, i mózg od ścianek Żanklodowi odkleił, jednak tym razem sprawa wydaje się poważniejsza. Nie o