Ponieważ to doprawdy skandal, że genialną naukę Doktora Faustrolla zjadło to straszne bydlę: lamus, postanowiliśmy zaprezentować cykl wykładów, przybliżających jego Dzieło. Dzieło Patafizyki (a także jego samego) będziemy lobbować z towarzyszeniem awangardy filmowej przedwojnia.
Lektura i seans tylko dla widzów do(mo)rosłych. I na własne ryzyko.
Doktor Faustroll przyszedł na świat w Kirgizji , w roku 1898 (gdy wiek XIX liczył sobie -2 lata), w wieku lat sześćdziesięciu trzech.
W owym wieku, jaki zachował przez resztę życia, doktor Faustroll był mężczyzną wzrostu średniego (…) o cerze żółtozłotej, obliczu bez zarostu, z wyjątkiem wąsa barwy morskiej zieleni, jaki nosi król Saleh; o włosach na przemian, raz po razie, kruczych i popielatoblond, dwuznacznie opalizujących tarancizną zależnie od pory dnia, tudzież oczach niczym ampułki czystego atramentu, uwarzonego ze złotymi plemnikami w głębi na wzór gdańskiej okowity.
Zarost, prócz wąsów, nie miał dzięki zręcznemu użyciu bakcyli łysienia, co przepajając mu skórę od pachwin po powieki, zżerały wszystkie cebulki; a że niszczą one tylko młode włoski, doktor mógł się nie lękać utraty czupryny i rzęs. Od pachwin po pięty natomiast okrywał go, dla kontrastu, czarny futerał sierści satyra, albowiem doktor Faustroll był męski bardziej nawet, niż to przyjęte.
Owego poranka oddał się, jak co dzień, ablucjom w swym suchym tubie z papieru, który Maurycy Denis ozdobił w dwu odcieniach wizerunkami snujących się po spirali pociągów; od dawna już zwykł zastępować wodę tapetą o wzorze zależnym od pory roku, mody lub kaprysu.
Aby nie gorszyć gawiedzi, przyodział się, na wspomniane obicie oblekłszy kwarcową koszulę, szerokie i zabrane nad kostką pantalony z czarnego aksamitu tudzież rękawiczki drobne i szare, albowiem, nie bez znacznych kosztów, utrzymywał na nich od miesięcy kurz równą warstwą, jeżeli pominąć suche gejzery mrówkolwów; żółtozłotą jedwabną kamizelkę w najdokładniejszym odcieniu swej karnacji, na wzór trykotu bez żadnych guzików, prócz dwu rubinów zapinających, u góry, dwie kieszonki; na to wszystko kolosalna pelisa z błękitnego lisa.
Wcisnął palec wskazujący swej prawicy w pierścienie ze szmaragdów i topazów, aż po paznokieć, jedyny z dziesiątki , którego nie obgryzał, i unieruchomił ów szereg ogniw ulepszoną zawleczką z molibdenu, wkręconą poprzez paznokieć w kość czubka palca.
W miejsce krawata otoczył szyję paradną wstęgą Wielkiej Kałdulii – orderu, który sam wynalazł i opatentował, by go nie spospolitowano.
Na owej wstędze zwisł ze specjalnie przygotowanej szubienicy, wahając się jakiś kwadrans pomiędzy dwoma charakteryzacjami na zadzierzgnięcie, zwanymi wisielcem białym oraz wisielcem modrym.
I, odczepiwszy się, nakrył głowę kaskiem kolonialnym.
[w:] Alfred Jarry, Czyny i myśli Doktora Faustrolla, Patafizyka, przeł. Jan Gondowicz, W.A.B Warszawa 2000.
Helmuth Viking Eggeling (ur. 21 października 1880 r. w Lund, zm. 19 maja 1925 r. w Berlinie) ? szwedzki artysta, grafik, filmowiec, przedstawiciel dadaizmu. Jeden z pionierów filmu eksperymentalnego.
Jego ojciec Fryderyk, nauczyciel muzyki, wyemigrował z Niemiec do Szwecji w połowie XIX w. Helmuth, który był najmłodszym z licznego rodzeństwa w młodości pracował jako księgarz w rodzinnym Lund. W dwa lata po osieroceniu, w 1897 przeniósł się do Paryża gdzie zafascynował się kubizmem. Podczas I wojny światowej przeniósł się do Zurychu gdzie był nauczycielem rysunku i gimnastyki. Tam też zetknął się ze środowiskiem dadaistów a wkrótce stał się jednym z jego przedstawicieli. Jego grafiki były publikowane m.in. w Dada 4?5 (Anthologie Dada) w maju 1919 r. W tym samym roku dołączył do grupy Das Neue Leben i nawiązał kontakt m.in. z Hansem Richterem, Hansem Arpem, Tristanem Tzarą, Sophie Täuber i Marcelem Janco.
W 1920 roku zaczął eksperymentować z filmem i współpracować z Hansem Richterem. W 1921 roku wraz z nim Eggeling przeprowadził się do Niemiec. W roku 1923 ukończył swój pierwszy, 10 minutowy, film ?Horizontal-Vertikal Orkester? (dziś zaginiony). Zaś w roku 1924 ukończył ?Symphonie Diaganale? (do dziś nie znaleziono kompozycji muzycznej do którego powstał obraz), którego premiera odbyła się 3 maja 1925 roku, na krótko przed jego śmiercią. Zmarł niespełna trzy tygodnie później najprawdopodobniej w wyniku nędzy i niedożywienia. Jego prace stały się wkrótce inspiracją dla innych artystów. Fascynacji jego twórczością nigdy nie ukrywał m.in. Henryk Berlewi.
Za: wikipedia.pl
Powyższa wersja Symphonie Diaganale została uzupełniona o ścieżkę dźwięku. Lecz chyba nie o zaginiony oryginał.
