„Zdjęcie inaczej zabić” to powieść, w której bohaterowie próbują odgadywać wzajemne intencje jak hasła krzyżówkowe, lecz żadne z haseł nie pasuje do odpowiedzi na pytania o to, czym jest prawda, a czym kłamstwo. Liczba kratek się nie zgadza. Nie takie słowa. I nie ma rozwiązania. Nie ma?
PIONOWO
morska, lokomocyjna albo łagodne przekleństwo ? Wiktoria jest cyberchondryczką
surówka martwego sezonu, potocznie bieda ? ojciec Wiktorii wraca pamięcią do chwil, kiedy był tajnym współpracownikiem SB
w piersiowej jak w klatce, którego trzepotanie skrzydłami to na pewno śmierć ? matka Wiktorii ubiera w pośpiechu płaszcz i ucieka do innego życia
POZIOMO
elektrowstrząsowa o napięciu do 450 V i natężeniu do 0,9 A, stosowana z ciekawości ? a co, jeśli Tekla zaadoptuje dorosłą Wiktorię w ramach polsko-brytyjskiej kampanii społecznej?
matematyczny model sytuacji konfliktowej, w łóżku wstępna ? Lelandowi, mężowi Tekli, bardzo podoba się pomysł żony, za bardzo
oprócz gniewu, lęku, pogardy, upokorzenia, wrogości, wstrętu, wstydu, zawiści, zazdrości i zemsty, jeszcze jeden z naturalnych elementów relacji międzyludzkich ? bohaterowie robią zdjęcia, dzięki którym mają przypominać sobie, że sami istnieją naprawdę, ale te zdjęcia w niczym nie przypominają tego, czym jest prawda
Aleksander Wenglasz (ur. 1981 r. we Wrocławiu) ? prozaik, publicysta, autor scenariuszy filmowych, tekstów dramaturgicznych. Współtwórca fanzinu „OnFire” poświęconego twórczości Nicka Cave?a oraz Einstürzende Neubauten. Zwycięzca w konkursie na najlepsze opowiadanie w ramach Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania (2008). Nominowany do Nagrody Kulturalnej „Gazety Wyborczej ? Wrocław” wARTo w kategorii Literatura (2010). Publikacje m.in.: antologia „Swoją drogą” (Wrocław 2011), „Lampa”, „Fa-art”, „Odra”, „Rita Baum”, „WrocLife”. Współtwórca audiowizualnego opowiadania „Brazylia” (2011). Autor adaptacji scenicznej „Kiedy huragany nie miały imion” na podstawie prozy Brunona Schulza (2012) oraz autor i reżyser czytania „Zdjęcie inaczej zabić” (2016) ? obydwa zaprezentowane na Scenie Kameralnej Teatru Polskiego we Wrocławiu.
