thisisnthappiness.com
John Walden w powieści Charlesa W. Chesnutta (1858-1932) The House Behind the Ceders (1900) już jako dziecko dowiaduje się od miejscowego prawnika, że choć ma białą skórę, jest Murzynem.
Murzyn jest czarny; ja jestem biały. Czarny jest atrament, mój chłopcze, odpowiedział prawnik, potrząsając głową… Gdzieś, kiedyś miałeś czarnego przodka. Jedna kropla czarnej krwi czyni człowieka czarnym.
Gdy dorasta, John postanawia uchodzić za białego. Zmienia nazwisko na Warwick, osiada na innej części Południa. Zdobywa wykształcenie, dobre maniery, pieniądze. Mieszka w pięknym domu, w którym obowiązuje nienaganna etykieta i dobre traktowanie czarnej służby. Pewnego dnia wraca do rodzinnego miasteczka, by zabrać stamtąd siostrę, w której chciałby mieć opiekunkę syna. Rena, teraz panna Warwick, budzi zainteresowanie przyjaciela Johna, George’a Tryona. Poproszona o rękę, kobieta waha się, dręczy, „jej tajemnica była jak robak w pączku kwiatu”. Opuszcza elegancki biały świat, gdy Tryon dowiaduje się o jej „kropli czarnej krwi”. Postanawia zostać nauczycielką w murzyńskiej szkole. Powieść kończy się szaloną ucieczką przez las w czasie burzy. Mulatka Rena, jak Clothel z powieści Browna, umiera tragicznie. Ale jej śmierć nie może być odczytana jako kara za próbę przekroczenie bariery rasowej. Brat nauczycielki nie zmienia swojego życia i poglądów. Jego potrzeba „bycia białym” nie jest w powieści kwestionowana, ani ukarana:
Przekonawszy się raz, że na mocy praw przyrody, a wbrew ludzkim zwyczajom, ma lub powinien mieć pewne prawa, szybko starał się z nich skorzystać. Mógł to zrobić po prostu przez zatajenie przeszłości i jak najpełniejsze, bez najmniejszych skrupułów, wykorzystanie swoich możliwości.
[w:] K. Andrzejczak, Długa czarna pieśń, Universitas, Kraków 2005.
