[tajne:] 14.11 Post-religijna duchowość w poezji Szymborskiej

Często poezja za pomocą słów ubiera to, co jest w nas w kształtne, często nieznane nam formy rzeczywistości.

Ale istnieje poezja, która za pomocą słów rozbiera rzeczywistość do naga. Guzik po guziku rozpina i odkłada wszystko to, w co ją cały czas ubieramy, czując, że pomimo naszych dobrych chęci, ona się w tym nieswojo czuje. To drugie, intymne obcowanie z rzeczywistością jest możliwym zbliżeniem się do poezji Wisławy Szymborskiej. Trzeba w niej wytrzymać napięcie rozbierania naszej osobistej rzeczywistości, niekiedy jej głośną banalność lub chwilę później jej cichą bezczelność. A wszystko to dzięki zachowaniu otwartości na bezpośredniość tego co jest i właśnie takie jakie jest, bo po prostu jest.