Rzeczy
Hanna Główka: Brzoska/Gawroński. Zapominanie [Recenzja]
Pamięć ukrzyżowana Chłodny i lapidarny. Żelowy okład na oczy wyjęty prosto z lodówki: przynosi ukojenie, mimo że nie widzisz co dalej. Zapominanie to nowy, elektropoetyczny album duetu Brzoska i Gawroński (Fundacja im. Tymoteusza Karpowicza, Wrocław 2019). Album, który zdecydowanie zasługuje na miano muzycznego tomiku poetyckiego,
Marianna Świerczyńska: [rec. „Psalmów”]
Piękno istnieje Julia Fiedorczuk niezwykle ułatwiła pracę wszystkim, którzy zdecydowali się na zrecenzowanie jej najnowszego tomiku wyróżnionego Nagrodą im. Wisławy Szymborskiej ? mottem ?Psalmów?, najczęściej powracającym wnioskiem, uczyniła słowa, których nie sposób nie powtarzać z zachwytem i nadzieją, a następnie nie wykorzystać zarówno jako lakonicznego wprowadzenia, jak
Poruszać serca. Albo przynajmniej ramiona
Z Kamilem Zającem rozmawia Weronika Sowińska Weronika Sowińska: W rozmowie z Urszulą Pawlicką, przeprowadzoną w 2012 roku przy okazji Programming Poetry, powiedziałeś: ?wydaje mi się, że współczesna poezja posługuje się zbyt hermetycznym kodem, który dla statystycznego Polaka, używającego w komunikacji ze światem przedstawionym od dwóch do czterech
Marcin Pluskota: Nadczłowiek
Nadczłowiek W koło ani żywego ducha. Sąsiad od Jamnika, Sąsiadka z Piętra Poniżej, Starsza Sąsiadka z Mieszkania Obok, pan Grzegorz Filatelista i Kioskarka zostali na Osiedlu. Papierosowa przerwa zapowiadała się spokojnie. Bez wybałuszonych spojrzeń, bez pokazywania palcem, skrytych szyderstw i
Emilia Gałczyńska: Kiedy „woda pamięta”
Kiedy woda pamięta Lustro wody jako segment pejzażu wiersza, odbija obraz miejsca dalekiego ?bliskiego. Jego elementami składowymi stają się śmierć i życie. Woda jako ciemna pani przypomina o przemijaniu człowieka, który jest jedynie wiotkim elementem niesionym przez jej nurt. Meandry słowne poetki zostają spotęgowane przez liczne przerzutnie,
Mateusz Dworek: 41 mieszczańskich utonięć
Mieszczańska, skonstruowana za pomocą oniryczno-sentymentalnej narracji, najnowsza powieść Agnieszki Wolny-Hamkało to opowieść, w której każdy szczegół jest obdarzony osobnym głosem i dokłada do brzmienia całości wyjątkową barwę. Nie w imię realizmu, raczej w imię efektu estetycznego. Pierwsze wrażenia łechcą czytelniczą próżność ? oto ciąg dalszy łabędziego śpiewu
Aleksandra Dańczyszyn : Wiersze
D-1 Droga z pierwszeństwem